مقدمه و اهداف: سالمندی با تغییرات جسمانی همراه است و کاهش تعادل یکی از مهم ترین مشکلات این دوران است. هدف از این تحقیق، مطالعه تاثیر یک دوره 8 هفته ای تمرین پایدارسازی عصبی عضلانی پویا بر تعادل مردان سالمند بود. مواد و روش ها: تعداد 36 مرد سالمند (1/02±, 66/5 سال، 1/17±, 171/8 سانتی متر، و 2/16±, 75/4 کیلوگرم) به طور هدفمند و براساس معیارهای ورود، انتخاب شدند. سپس براساس آزمون دسترسی عملکردی به صورت تصادفی جفت شده، به دو گروه آزمایش و کنترل (18 نفر) تقسیم شدند. پیش آزمون و پس آزمون شامل آزمون های دسترسی عملکردی و تعادل Y بود. گروه تمرینی، تمرینات پایدارسازی عصبی عضلانی پویا را به مدت 8 هفته و هر هفته، 3 جلسه 1 ساعته و گروه کنترل فعالیت های معمول روزانه خود را انجام دادند. داده ها با نسخه 26 نرم افزار SPSS و با روش آزمون تحلیل واریانس برای اندازه گیری مکرر تحلیل شد. یافته ها: تحلیل آماری داده ها نشان داد در هر 2 آزمون دسترسی عملکردی و آزمون تعادل Y یک اثر تعاملی معنادار میان 2 عامل زمان و گروه وجود دارد (F(1/23)>12/17، P<0/002، η, 2>0/35). به این صورت که در فاصله پیش و پس آزمون گروه آزمایش دارای پیشرفت و گروه کنترل فاقد پیشرفت معنادار بوده است. نتیجه گیری: نتایج حاصل از این تحقیق نشان می دهد تمرینات پایدارسازی عصبی عضلانی پویا بر تعادل تاثیر دارد. بنابراین توصیه می شود از این تمرینات برای افزایش تعادل در دوره سالمندی استفاده شود.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

سابقه و هدف: کتف و کیفیت مطلوب حرکات آن از عوامل حیاتی در سلامت سیستم کمربند شانه ای است و دیسکنزی کتف از مشکلات شایع این ناحیه است. هدف از این پژوهش مقایسه اثر شش هفته تمرینات عصبی_عضلانی و PNF بر ریتم و موقعیت کتف در ورزشکاران نخبه بدنسازی مبتلا به دیسکنزی کتف بود. روش بررسی: این پژوهش از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون بود. 30 بدنساز دارای دیسکنزی نمونه های پژوهش حاضر بودند که به صورت تصادفی به سه گروه 10 نفری تمرینات عصبی_عضلانی، PNF و کنترل تقسیم شدند. دیسکنزی کتف با استفاده از آزمون مک کلور، ریتم کتفی-بازویی با استفاده از شیب سنج در 45، 90 و 135 درجه و موقعیت کتف از طریق آزمون کیبلر در سه حالت 0، 45 و 90 درجه ارزیابی شد. گروه های تمرینی به مدت 5 هفته تمرینات مخصوص به خود را دریافت کردند و در این مدت گروه کنترل مداخله خاصی را دریافت نکرد. پس از 6 هفته آزمون های مجدداً تکرار شد. تجزیه وتحلیل آماری از طریق آزمون تحلیل واریانس یک راهه و تی همبسته در سطح معناداری 0/05 انجام شد. یافته ها: نتایج آزمون تحلیل واریانس یک راهه نشان داد که در دو متغیر موقعیت کتف و ریتم کتفی-بازویی در پس آزمون بین گروه های پژوهش تفاوت معناداری وجود داشته است (0/05>P). نتایج آزمون تعقیبی LSD نشان داد که گروه تمرینات PNF در پس آزمون به طور معناداری در تمامی متغیرهای وابسته مقادیر کمتری را نسبت به دو گروه دیگر داشت (0/05>P). همچنین گروه تمرینات عصبی-عضلانی در تمامی متغیرها به غیر از زاویه صفر در متغیر موقعیت کتف مقادیر کمتری را نسبت به گروه کنترل در پس آزمون داشت (0/05>P). نتیجه گیری: تمرینات PNF تأثیر بیشتری را بهبود ریتم کتفی-بازویی و موقعیت کتف بدنسازان دارای دیسکنزی کتف داشته است، لذا پیشنهاد می شود مربیان انجام این تمرینات را مد نظر قرار دهند. به این مقاله، به صورت زیر استناد کنید: Moshrefi M, Minoonejad H, Rajabi R. Comparison the effect of six weeks of neuromuscular and Proprioceptive Neuromuscular Facilitation (PNF) exercises on the rhythm and position of the scapula in elite bodybuilding athletes with scapular dyskinesis. Irtiqa Imini Pishgiri Masdumiyat. 2024: Vol 12: No 2: 83- 96. https://doi.org/10.22037/iipm.v1403i12.46305

هدف پژوهش حاضر، تعیین اثرات انتقال متقاطع تمرینات قدرتی یک طرفه بر سازگاری عصبی- عضلانی فلکسورهای آرنج بود. آزمودنی های این پژوهش را 24 داوطلب مرد سالم (سن: 1.83±20.63 سال، قد: 4.05±173.88 سانتیمتر، وزن: 7.64±72.04 کیلوگرم) بدون سابقه آسیب د رمفاصل و عضلات شانه و دست تشکیل می دادند که به صورت تصادفی به دو گروه کنترل (12 نفر) و تجربی (12 نفر) تقسیم شدند. آزمودنی های گروه تجربی تمرین قدرتی ایزوتونیک را روی فلکسورهای آرنج دست غیر برتر 3 بار در هفته به مدت 10 هفته انجام دادند. داده های الکترومیوگرافی سطحی شامل انتگرال الکترومیوگرافی از عضلات موافق (دوسر بازویی) و مخالف (سه سر بازویی) در حالت حداکثر انقباض ارادی فلکشن آرنج، محیط بازو و حداکثر انقباض ارادی مربوط به فلکسورهای آرنج برای هر دو عضو برتر و غیر برتر در پیش آزمون و پس آزمون مورد اندازه گیری قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش آماری t مستقل و وابسته استفاده شد. نتایج نشان داد که افزایش معناداری (P<0.05) در انتگرال الکترومیوگرافی عضله دو سر بازویی و حداکثر انقباض ارادی فلکسورهای آرنج و در مقابل کاهش معناداری در انتگرال الکترومیوگرافی عضله سه سر بازویی به دنبال 10 هفته تمرین در هر دو تمرین کرده و تمرین نکرده در گروه تجربی وجود داشت؛ در حالی که این تفاوت در گروه کنترل مشاهده نشد. همچنین افزایش معناداری (P<0.05) در هایپرتروفی عضو غیر برتر گروه تجربی مشاهده شد. این در حالی است که تغییرات در عضو برتر گروه تجربی و هر دو عضو گروه کنترل معنادار نبود.نتایج کلی این پژوهش نشان می دهد که تمرینات قدرتی یک طرفه باعث افزایش سازگاری های عصبی و همچنین قدرت ایزومتریکی فلکسورهای آرنج نه فقط در عضو تمرین کرده بلکه در عضو تمرین نکرده طرف مقابل نیز می شود و قدرت کسب شده در عضو تمرین نکرده ناشی از تغییر در مورفولوژی عضله نمی باشد. در نتیجه مکانیسم هایی که بر اساس آن ها انتقال متقاطع صورت می گیرد، ممکن است به واسطه عوامل عصبی مرکزی توضیح داده شود.

هدف مولتیپل اسکلروزیس (ام اس) بیماری مزمن سیستم عصبی مرکزی است که به وسیله تخریب میلین سلول های عصبی مرکزی باعث اختلال در هدایت جریان عصبی می شود. کاهش تحریک پذیری عصبی وکاهش قدرت عضلانی از علایم و عوارض ناتوان کننده این بیماری به شمار می رود. تمرین درمانی یک رویکرد بسیار مهم درمانی، برای کاهش علایم و نشانه های بیماری، کاهش سطح ناتوانی و بهبود استقلال در بیماران مبتلا به ام اس می باشد. هدف این تحقیق تعیین تاثیر تمرینات ترکیبی بر رانش عصبی، قدرت عضلانی زنان مبتلا به ام اس بود. روش بررسی تعداد 20 نفر از زنان مبتلا به ام اس به صورت هدفمند انتخاب و به شکل تصادفی به دو گروه تجربی (سن 7/2 ±,38/7 سال، قد 5/4 ±,156 سانتی متر، وزن 9/8 ±,46/1 کیلوگرم) و گروه کنترل (سن 5/6 ±,40/1 سال، قد 6 ±,158 سانتی متر، وزن 11 ±,55/5 کیلوگرم) تقسیم شدند. برنامه تمرینات ترکیبی (انعطاف پذیری، قدرتی، تعادل، ثبات مرکزی، چابکی و پلیومتریک) به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته و هرجلسه به مدت 45 دقیقه برای گروه تجربی اجرا شد. به منظور بررسی رانش عصبی عضلات راست رانی، پهن جانبی و نیمه وتری از الکترومایوگرافی سطحی، قدرت ایزومتریک عضلات چهارسررانی و همسترینگ از بایودکس ایزوکنتیک استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها به وسیله آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر انجام شد (0/05>p). یافته ها هشت هفته تمرینات ترکیبی باعث بهبود رانش عصبی عضلات راست رانی (0/05>p)، پهن جانبی (0/05>p) و نیم وتری (0/05>p) زانو شد. همچنین پروتکل اجرا شده باعث بهبود قدرت عضلات چهارسررانی (0/05>p) و همسترینگ زانو (0/05>p) بیماران مبتلا به ام اس شد. نتیجه گیری با توجه به تحقیق حاضر از تمرینات ترکیبی می توان برای بهبود علایم ضعف عضلانی و افزایش تحریک پذیری عصبی این بیماران استفاده کرد. با توجه به این نتایج، متخصصان مربوطه می توانند از این تمرینات به عنوان یک مکمل درکنار درمان های دارویی برای بیماران ام. اس استفاده کنند.

1زمینه و هدف: با توجه به شیوع ناهنجاری زانو ضربدری و اثرگذاری آن بر تعادل ایستا و پویا در نوجوانان در حال رشد، این مطالعه به منظور تعیین اثربخشی تمرینات عصبی عضلانی بر تعادل ایستا و پویا پسران نوجوان دارای زانوی ضربدری انجام شد. روش بررسی: این مطالعه شبه تجربی روی 24 دانش آموز غیرورزشکار 12 تا 14 سال دارای زانو ضربدری در کانون حرکات اصلاحی منطقه 1 ولنجک و منطقه 20 شهر ری طی سال 1402 انجام شد. آزمودنی ها در دو گروه 12 نفری کنترل و تمرین قرار گرفتند. از آزمون تعادل ایستادن روی یک پا و تعادل Y برای ارزیابی تعادل ایستا و پویا در جهات مختلف استفاده گردید. برنامه تمرینات اصلاحی شامل 12 هفته تمرین عصبی عضلانی بود که در سه مرحله و براساس تکرار، دوره ها و شدت های مختلف طراحی شد. یافته ها: تعادل ایستا و پویا گروه تمرین در جهات قدامی، خلفی / داخلی و خلفی / خارجی در مقایسه با گروه کنترل افزایش آماری معنی داری نشان داد (P<0.05). نتیجه گیری: برنامه تمرینات اصلاحی عصبی عضلانی موجب بهبود تعادل ایستا و پویا نوجوانان دارای زانوی ضربدری شد.

مقدمه و اهداف زانو والگوس یکی از شایع ترین ناهنجاری های عصبی عضلانی است که در ایجاد آسیب غیر تماسی به رباط صلیبی قدامی نقش دارد. مطالعه حاضر با هدف تعیین تأثیر و ماندگاری برنامه تمرینی عصبی عضلانی بر والگوس زانو، دامنه حرکتی و قدرت عضلات منتخب اندام تحتانی فوتبالیست های نوجوان مبتلا به نقص والگوس داینامیک زانو انجام شد.مواد و روش ها تحقیق حاضر از نوع نیمه آزمایشی است. شرکت کنندگان این پژوهش 25 فوتبالیست پسر نوجوان مبتلا به نقص والگوس پویا بودند که به طور هدف مند از آکادمی فوتبال شاهین آمل انتخاب و به صورت تصادفی در 2 گروه کنترل و تمرینی قرار گرفتند. در این مطالعه وجود والگوس پویا زانو با آزمون اسکات و زاویه والگوس با آزمون فرود-پرش و با کمک نرم افزار کینوا ارزیابی شد. قدرت و دامنه حرکتی ابداکشن و چرخش خارجی ران، دورسی فلکشن و پلانتار فلکشن مچ پا نیز به ترتیب با ام ام تی و گونیامتر ارزیابی شد. پس از تعیین متغیرها در پیش آزمون، آزمودنی های گروه تمرینی تمرینات عصبی عضلانی را در مدت 8 هفته انجام دادند و گروه کنترل نیز در این دوره در برنامه آمادگی جسمانی اختصاصی تیم شرکت داشتند. جهت بررسی تفاوت از آزمون آماری تحلیل واریانس مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معناداری 0/05 استفاده شد. کلیه عملیات آماری به وسیله نسخه 24 نرم افزار SPSS انجام شد.یافته ها نتایج اختلاف معناداری در زاویه والگوس زانو (0/001=P)، دامنه حرکتی ابداکشن ران (0/01=P) و چرخش خارجی ران (0/01=P)، دامنه حرکتی دورسی فلکشن با زانو صاف (0/001=P) و دامنه حرکتی دورسی فلکشن با زانو خم (0/001=P)، قدرت ابداکشن ران (0/002=P) و چرخش خارجی ران (0/01=P) و قدرت پلانتار فلکشن مچ پا (0/03=P) بین دو گروه کنترل و تمرینی نشان داد، اما نتایج این آزمون در متغیر دامنه حرکتی پلانتارفلکشن و قدرت دورسی فلکشن مچ پا تفاوتی را نشان نداد (05/P>0). همچنین پس از 1 ماه نتایج نشان دهنده ماندگاری اثر تمرینات در متغیرهای دامنه حرکتی ابداکشن و چرخش خارجی ران، دامنه حرکتی دورسی فلکشن مچ پا با زانوی صاف و خم، قدرت دورسی فلکشن و پلانتار فلکشن مچ پا بود.نتیجه گیری تمرین عصبی عضلانی می تواند خطر آسیب غیر تماسی رباط متقاطع قدامی را در بازیکنان مرد فوتبال مبتلا به نقص والگوس پویا زانو با بهبود قدرت و دامنه حرکتی مفصل ران و مچ پا کاهش دهد.

زمینه و هدف: سالمندی با کاهش ظرفیت فیزیولوژیکی و عملکردی در ارتباط است که می تواند باعث افزایش ناتوانی، کاهش تعادل و افتادن شود در حالی که تمرینات عصبی-عضلانی یکی از تمرینات موثر در زمینه توانبخشی و آمادگی افراد می باشد که دارای مکانیسم تاثیر گذاری بر روی سیستم های آسیب دیده یا کم توان می باشد. بنابراین؛ هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرینات عصبی-عضلانی بر تعادل، قدرت و عملکرد حرکتی مردان سالمند دارای سابقه افتادن است. روش بررسی: مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی بوده و شرکت کنندگان آن شامل مردان سالمند با سابقه سقوط بودند. مطالعه بر روی 21 نفر از سالمندان مرد (10 نفر گروه تمرینی، 11نفر گروه کنترل) که دارای معیارهای ورود به پژوهش بودند و به روش نمونه گیری در دسترس برای پژوهش انتخاب شدند، انجام گردید. برنامه تمرین به مدت هشت هفته (سه جلسه در هفته) انجام گرفت. تعادل ایستا، قدرت عضلات بالاتنه و پایین تنه، عملکرد عصبی-عضلانی و استقامت هوازی قبل و بعد از مداخله اندازه گیری گردید. تحلیل آماری داده ها با استفاده از آزمون t مستقل  و t  همبسته (در سطح معناداری 005/0P< ) انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد که؛ تمرین عصبی-عضلانی سبب بهبود معنی دار تعادل ایستا (001/0=p)، قدرت عضلات بالاتنه (001/0=p)، قدرت عضلات پایین تنه (001/0=p)، عملکرد عصبی-عضلانی (001/0=p) و استقامت هوازی (001/0=p)  در گروه تمرین نسبت به گروه کنترل میشود. نتیجه گیری: با توجه به اینکه خطر سقوط در افراد سالمند بسیار شایع است، لذا توصیه می شود از برنامه های تمرین عصبی-عضلانی برای بهبود تعادل، قدرت عضلانی، عملکرد عصبی عضلانی و استقامت هوازی استفاده گردد.